ေစြေသာမိုးႏွင့္ေၾကြေသာပိေတာက္ (၁)

>> Saturday, August 8, 2009



ဘ၀မ်ား၏တစိတ္တေဒသထဲ၌ အပူအပင္အနည္းပါးဆံုးအခ်ိန္သည္ ေက်ာင္းသားဘ၀ျဖစ္သည္။
ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ေမြ႕စြာ အမ်ားစုနည္းတူ မိုးရည္လႈိုင္ႏွင့္ပပႏြယ္တို႕တကၠသိုလ္၀င္တန္းေရာက္လာၾကမွ ပပႏြယ္တေယာက္ေဗြေဖာက္ကာ အတန္းေဘးကပ္၇က္တန္းခြဲကေအာင္ေအာင္ထြန္းနဲ႕စာအဆက္အသြယ
္ျဖစ္လာၾကသည္။ မိုးရည္လိႈင္ကသိေသာ္လည္း မတားျဖစ္ဘဲလႊတ္ထားလိုက္တယ္။ တား၍ရမည္ပံုမေပၚသည္ကတေၾကာင္း ပပႏြယ္ကစာေတာ္၍စိတ္ခ်သည္ကတေၾကာင္းလည္းျဖစ္ေနသည္။
ေအာင္ေအာင္ထြန္းကိုျမင္ဖူးမွတ္မိေနေပမယ့္ သူနဲ႕တခါတေလတြဲလာတတ္သည့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေတာ့
မိုးရည္လိႈင္အေနနဲ႕အမွတ္တမဲ့သာရွိခဲ့ေလသည္။
မိုးရည္လႈိုင္တို႕ျမိဳ႕ေလးကေျမလတ္ဟုလဲသတ္မွတ္မရ၊ ေအာက္အရပ္ဟူ၍လဲလူေတြကမသတ္မွတ္ၾကသည့္
မိုးမ်ားလွသည့္ ျမိဳ႕ကေလးတျမိဳ႕။ ။


ဤျမိဳ႕ကေလးတြင္ျပာသိုလ၌ မဟာဒုတ္ပြဲေတာ္ကိုစည္ကားသိုက္ျမိဳက္စြာ
ႏွစ္စဥ္က်င္းပျမဲျဖစ္သည္။ ပြဲေတာ္အတြက္လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ခ်ိန္ေရာက္လာစဥ္
ေအာင္ေအာင္ထြန္းကပပႏြယ္
ေတြ႕ရန္ပူဆာေနသည္မွာၾကာျပီျဖစ္ရာ..ပပႏြယ္ကမိုးရည္လႈိုင္က
ိုအေဖာ္လိုက္ေပးရန္ေျပာခ်င္ေနသည္...
"မိုးရယ္....ဟိုေလ..."ပပႏြယ္ဘယ္ကစေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနသျဖင့္မိုးရည္လႈိုင္က
သံသယျဖင့္ "ဘာတုန္းပပ....ပိုက္ဆံေခ်းမလို႕လား"
"ဟာ...မိုးကလဲပပဘယ္တုန္းကပိုက္ဆံေခ်းဖူးလို႕လဲ" "သိသားပဲ..တမင္စတာ..ဘာလဲေျပာ"
"မနက္ျဖန္ေလ..မနက္ျဖန္"
"ဟဲ့..နမက္ျဖန္ပဲဘာဆန္းလို႕လဲ..ေနာက္တေန႕ပဲဟာ"
"မနက္ျဖန္ကိုေလေအာင္ေအာင္ထြန္းကပပကိုေျပာစရာရွိလို႕ ခဏေတြ႕ခ်င္တယ္တဲ့"
"အဲဒီေတာ့....."
"အဲဒါ..မိုးကူညီပါဦးေနာ္...အိမ္ကိုမနက္ျဖန္ မ်ိဳးျမင့္ၾကည္တို႕အိမ္နဲ႕သစ္သစ္တို႕အိမ္ကမဟာဒုတ္ဖိတ္ထားလို႕လာေခၚေပးေနာ္...မိုး"
မိုးရည္လိႈုင္စိတ္ထဲတြင္ေျပာစရာရွိတာစာေရးေျပာရင္ရသားနဲ႕ဟု
ေျပာလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း 'မိုးကကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္ေသးလို႕
ေျပာေလျခင္း' ဟုအေျပာလဲမခံခ်င္သျဖင့္မေျပာေတာ့ဘဲ.."အင္း....အဲဒီေတာ့..."
ဟုမသိမသာကပ္လိုက္လွ်င္ပပႏြယ္ကဘာမွဆက္မေျပာရဲဘဲ အသနားခံေသာမ်က္လံုးတို႕ႏွင့္သာမိုးကိုၾကည့္ေနေလေတာ့..
"မ်ိဳးျမင့္ၾကည္နဲ႕သစ္သစ္တို႕အိမ္ကလဲသူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္လံုးကို
တကယ္ဖိတ္ထားေတာ့မသြားဘဲေနလို႕
မရဘူးေနာ္ ပပ" တစံုတရာအတိုင္းအတာတစ္ခုကိုပိတ္ပင္လို၍ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း..
"အင္းပါ..ေစာေစာသြားျပီးခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္ၾကမယ္ေလေနာ္"
ထင္သည့္အတိုင္းပင္ေအာင္ေအာင္ထြန္းနဲ႕ေတြ႕ရန္အခ်ိန္ဖဲ့ယူမည့္သေဘာေၾကာင့္ ေယာက်္ားေလးတေယာက္နဲ႕ၾကာၾကာေတြ႕ရန္အခ်ိန္နည္းေစလိုေသာ
တစံုတရာအတုိင္းအတာအား ေျပာရတာမွန္သြား၏။
"ပပေနာ္...ေတာ္ေတာ္ဥာဏ္မ်ားေန"
"လုပ္ပါမိုးရယ္..အေဖာ္လိုက္ခဲ့ေပးပါေနာ္..ကုသိုလ္ရပါတယ္မိုးရဲ႕..ခစ္..ခစ္..."
ပပကခ်စ္သူနဲ႕ေတြ႕ရမွာမို႕ေပ်ာ္ေန၍တခစ္ခစ္နဲ႕ရယ္ေနေလရဲ႕။
"အမယ္..ဒီလိုကုသိုလ္မ်ိဳးေတာ့မလိုခ်င္ေပါင္ေနာ္"
"ဟာ...မိုးကလဲ..မကပ္စမ္းပါနဲ႕ကြာ...ဒီတစ္ခါထဲပါ..ေနာ္...ေနာ္.လို႕..."
သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ လူၾကီးမ်ားကိုမလွည့္စားသင့္ေၾကာင္းသိလွ်က္နဲ႕
ပပႏြယ္ကိုအင္တင္တင္နဲ႕
ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္မိေလသည္။
ေနာက္တစ္၇က္မနက္ေစာေစာပပႏြယ္ကိုသြားေခၚခ်ိန္ မယ္မင္းၾကီးမပပကသိသိသာသာခ်ယ္မႈန္းထားသည္ကိုလူၾကီးမ်ားက
မရိပ္မိေသာ္လဲမိုးရည္လႈိုင္ကကပ္၍ "ကဲမေနနဲ႕" ဟုမာန္လိုက္ေသး...
မ်ိဳးျမင့္ၾကည္တို႕အိမ္သို႕မိုးရည္လိႈင္တို႕ေရာက္သြာခ်ိန္တြင္တျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားလဲ
ေရာက္ႏွင့္ေနၾကသည္။ မုန္႕ဟင္းခါး၊ဆႏြင္းမကင္း၊ေက်ာက္ေက်ာျပင္နဲ႕တျခားအသီးအႏွံလိေမၼာ္သီး၊
ငွက္ေပ်ာ္သီး၊လိုင္းခ်ီးသီးမ်ား
တေပ်ာ္တပါးစားျပီးျပီးခ်င္း ပပႏြယ္ကအေလာတၾကီးျပန္ရန္ႏႈတ္ဆက္ေနေလသည္။
"ဟယ္...ပပကလဲေနပါဦးလား..ေျဖးေျဖးေပါ့" တျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားက၀ိုင္းတားေနၾက၍
အေၾကာင္းသိမိုးက စစ္ကူ၀င္ရေတာ့သည္။
" သစ္သစ္တို႕အိမ္နဲ႕ကိုယ္တို႕အမ်ိဳးအိမ္ဆက္သြားစရာရွိလို႕ပါဟ"
ေျပာျပီးႏွစ္ေယာက္သားအျမန္ျပန္ထြက္လာ
ၾကျပီး...ပပက "သစ္သစ္တို႕အိမ္ဆက္မသြားေတာ့ဘူးဟာ"
"ဟဲ့..ပပ..ခဏေတာ့၀င္ဦးမွေကာင္းမွာေနာ္"
"ေနာက္မွၾကည့္ျပီးေတာင္းပန္ရမွာပဲ..ကဲ..မိုး..စက္ဘီးေပၚခုန္တက္လို႕ရျပီ"
ပပႏြယ္ကျမိဳ႕ျပင္ဘက္သို႕စက္ဘီးကိုဦၚတည္နင္းေနေသာေၾကာင့္ "ပပ..နင္တို႕ကဘယ္ေနရာမွာခ်ိန္းထားတာလဲ...ဘယ္အထိသြားမွာလဲ.
.အေ၀းၾကီးမသြားနဲ႕ဟာ"
"မေ၀းပါဘူးမိုးရဲ႕..ျမိဳ႕အထြက္နားတင္ပါ..စိတ္မပူပါနဲ႕မိုးရာ..ေဟာဟိုမွာ..
ေအာင္ေအာင္တို႕ေတာင္ေရွ႕က
ေရာက္ေနျပီ"
ကြယ္ေနေသာပပႏြယ္ပခံုးကိုေက်ာ္ၾကည့္ေသာအခါေရွ႕မလွမ္းမကမ္း၌ ေအာင္ေအာင္ထြန္းနဲ႕အေဖာ္ေကာင္ေလးတေယာက္ကိုစက္ဘီးတစ္စင္းနဲ႕
ျမင္ေနရသျဖင့္
"ေအာင္ေအာင္ထြန္းကအေဖာ္ေခၚခဲ့ရေသးတယ္"
"သူအေဖာ္ေခၚလာမွာပပလဲမသိဘူး..ဟိုမွာရပ္ေစာင့္ေနၾကျပီ"
ေနရာကျမိဳ႕အထြက္ကားလမ္းမၾကီးေဘးျဖစ္သျဖင့္လူသူအသြားအလာျပတ္ေနျပီး အေ၀းေျပးကားမ်ားႏွင့္ကို္ယ္ပိုင္ကားအနည္းငယ္အပမရွိေပ။ ေအာင္ေအာင္ထြန္းတို႕ရပ္ေစာင့္ေနရာအနီးအေရာက္တြင္ ပပႏြယ္စက္ဘီးအရွိန္ေလွ်ာ့ခိုက္မိုးရည္လိႈင္ကစက္ဘီးေနာက္ကယ္ရီယာေပၚမွ
မေျပာမဆိုခုန္ဆင္းကာ
ေယာင္နနျဖစ္ေနေလသည္။ ပပတို႕ဆီလွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ
ေအာင္ေအာင္ထြန္းက ပပကိုလမ္းေဘးကုကၠိဳလ္
ပင္ၾကီးဘက္လက္ညိႈးညႊန္၍သြားရန္ေခၚေနသည္ကိုပပကတြန္႕ဆုတ္တြန္႕ဆုတ္
ျဖစ္ေနသည့္ၾကားမွ "မိုးေရ...အဲဒီနားမွာခဏေစာင့္ေပးဦးေနာ္"
မိုးရည္လိႈင္လဲမ်က္ႏွာပူးလာျပီး လိုက္လာျပီးမွေတာ့မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ေအာင္ေအာင္ထြန္းနဲ႕အေဖာ္ပါလာေသာတစ္ေယာက္ကိုျမင္ဖူးသလိုလိုရွိေနကာ သင့္တင့္မွ်ရုပ္ရည္နဲ႕အရပ္ရွည္ရွည္ပိန္ပိန္ေသးေသးဟုသာျခံဳငံုျမင္ရံုမွ်မွတ္ခ်က္ႏွင့္
တခ်က္လွမ္းၾကည့္ျပီး စက္ဘီးလက္ကိုင္ကိုသာအေဖာ္အျဖစ္ဆုတ္ကိုင္၍ရပ္ေစာင့္ေနရေတာ့သည္။
"ဟင္း....မတတ္ႏိုင္ဘူး" သက္ျပင္းခ်ကာလာေနေသာဘက္စ္ကားမ်ားကို
ၾကည့္ရင္းကားေပၚမွာ
မိဘေတြအသိမ်ားပါလာျပီးျမင္သြားရင္ျဖင့္
ဟူေသာအေတြးမ်ားျဖင့္ကားသံၾကားတို္င္းေခါင္းမေဖာ္၀ံ့ဘဲလမ္းမၾကီးက
ိုေက်ာေပးရပ္ေနရသည္မွာငရဲက်သလို
ခံစားေနရသည္။ အေရးထဲခပ္လွမ္းလွမ္းမွရပ္ေနသည့္ငနဲေလးက
မိုးရည္လႈိင္ရွိရာဘက္သို႕လာေနျပန္ျပီ။
"ဘာကိစၥလဲ..ငါ့ဘက္လာစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး" စိတ္တြင္းမအီမသာထပ္ျဖစ္လာခိုက္အနားေရာက္လာသည့္အခါအရဲစြန္႕ရန
္တာစူေသာရယ္သံနဲ႕ "မိုးရည္လိႈင္"
ကိုယ္နဲ႕မသိသူတဦးကကိုယ့္နာမည္ကိုပိုင္ပို္င္ႏိုင္ႏိုင္ေခၚလိုက္သံၾကားလိုက္ရ၍
"ဘာ !..."မိုးရည္လိႈင္ကဆက္ကနဲ ေအာ္လိုက္မိသည္။ သူေအာ္လုိက္တာလန္႕သြာသလိုျဖစ္ရာမွ
"ဟိုေလ...ကြ်န္ေတာ္တင့္လြင္ဦးပါ..မိုးတို႕အတန္းအေပၚထပ္ကေလ" ဟုေျပာရာ..ရႈတ္ရႈတ္ယွက္ယွက္မပတ္သက္ခ်င္ေသာေၾကာင့္
"မသိဘူး" ဟုတံုးတိတိျပန္ေျပာလိုက္ရင္းတင့္လြင္ဦးဘက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မျဖစ္ေစဘ
ေဘးတိုက္အေနအထားျပဳေနပါလ်က္
တင့္လြင္ဦးအၾကည့္မ်ားကိုမၾကည့္ဘဲသိေနရေသာေၾကာင့္ေျဖဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ားပင္
္ေအးခ်င္သလိုျဖစ္လာသည္။
ပပႏြယ္တို႕ထိုင္စကားေျပာေနတဲ့ဆီလွမ္းေမွ်ာ္ကာ ျမန္ျမန္ျပန္လာၾကပါေစ ဟုဆုေတာင္းေနမိ၏။
တင့္လြင္ဦးကထြက္မသြားဘဲေပကပ္ရပ္ၾကည့္ေနရင္း...
"မိုး...မိုး...ကြ်န္ေတာ္လဲမိုးကိုခ်စ္တယ္"


ဆက္ရန္......
ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း

Read more...

အလ်င္ႏႈန္းဒဏ္

>> Saturday, July 4, 2009

အမွ်င္တန္းခဲ့တဲ့၊
အလြမ္းကို၊
ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္၊
မသိလိုက္ဘဲ၊
စိတ္လိုက္မာန္ပါ၊
ျပႆနာရွာခဲ့။
ကဲ! အပူဆ
ႏႈိုင္းမရေတာ့ဘူး၊
ျပာအျဖစ္သာတိုင္ေတာ့တယ္။

ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း

Read more...

အင္အားမဲ့အလြမ္း

စကၠဴတရြက္ကို၊
ေနာက္ေက်ာဘက္
လွန္သလို၊
ျငိတြယ္ေစေသာေန႕နဲ႕၊
လြမ္းေစေသာေန႕တို႕
နီးကပ္လြန္းတယ္။
ၾကိဳမျမင္ႏိုင္တဲ့၊
ၾကမၼာကို၊
အရံႈးေပးရန္မွတပါး၊
ကြ်န္မ၌မည္သည့္အင္အားမွ်၊
မရွိပါ"ေမာင္"၊
ဆုေတာင္းခက္၊
ေရစက္မ်ားမမီမကမ္းမို႕၊
တသက္သက္တမ္းတကာ၊
ေျဖမဆည္ႏိုင္ေတာ့၊
ေၾကကြဲသည္အမွ်၊
လိမ္ျပာငယ္လွတယ္။

ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း

Read more...

ပန္းျမတ္မဥၥဴ

>> Tuesday, June 30, 2009

သူငယ္ခ်င္းသစ္မ်ားတခ်ိဳ႕တြင္ ခေပါင္းရြာမွေက်ာင္းတက္လာသူသန္းသန္းျမင့္ႏွင့္ ထီးနီကုန္းမွလာသူခ်ိဳခ်ိဳတို႕
ႏွင့္စကားေျပာျဖစ္ခ်ိန္တခ်ိန္တြင္ အတန္းတြင္းမွကိုတင္ေအာင့္အေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ကိုတင္ေအာင္မွာဘုန္း
ၾကီးေက်ာင္းသားျဖစ္လွ်က္ ေဗဒင္ေကာင္းစြာတြက္တတ္ေၾကာင္းစကားစပ္မိရာ သဇင္ေ၀စိတ္၀င္စားသြားျပီး
"သဇင္လဲေဗဒင္တြက္ခ်င္တယ္"
"တြက္ခ်င္ရင္ေျပာေပးမယ္...သိပ္မွန္တာသဇင္ရဲ႕"
"ဟုတ္တယ္...ခ်ိဳလဲတြက္ၾကည့္ျပီးျပီ..တကယ္မွန္တယ္"
"ဒါဆိုေျပာေပးထားေနာ္...ခ်က္ခ်င္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး"
ေနာင္ေရးအားပူပင္ေန၍ေဗဒင္တြက္ၾကည့္ခ်င္ေသာ္လည္းမတြက္ျဖစ္ခဲ့သလို အသင္းအစည္းအေ၀းမ်ားကို
မတက္ဘဲေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ခ်က္ခ်င္းမေျပာမဆိုအိမ္ျပန္သြားတတ္သည္မ်ားကို ဆရာမည္သို႕ထင္မည္မသိ။
အသင္းေခါင္းေဆာင္အစားထိုး ေရြးခ်ယ္ရသည္ကိုလဲ သဇင္ေ၀လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့မိသည္အထိထင္ရာစိုင္းေနျခင္း
တြင္လဲ ဆရာသည္တစံုတရာမေျပာဘဲေန၍ေအးခ်မ္းလွေသာေမတၱာတို႕ႏွင့္ တိတ္ဆိတ္စြာေနႏိုင္လြန္းလွ
ဘိသည္။
ကုကၠိဳလ္ပြင့္ပန္းႏုေရာင္ကမၺလာသည္ အညိုေရာင္ကမၺလာအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြား၍ ကုကၠိဳလ္ရြက္တို႕ကေရႊ၀ါေရာင္
အျဖစ္ေျပာင္းလဲဖန္ဆင္းျပီး ေ၀့ကာေ၀့ကာ ကႏြဲ႕ကလ်ေၾကြသက္လ်က္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွအျပီးပိုင္ခြဲခြာသြား
ၾကေတာ့မည့္ ပန္းကေလးတခ်ိဳ႕ကိုေရႊကမၺလာခင္းလို႕ႏႈတ္ဆက္ေနၾကေတာ့သည္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္း
ေနာက္ဆံုးဖိုင္နယ္ စာေမးပြဲေျဖမည့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတို႕အားသြားေရာက္ေျဖဆိုရမည့္ ေက်ာင္းအမွတ္၊
ခံုနံပါတ္တို႕ခ်ေပးျပီးျဖစ္သည့္အျပင္ စာက်က္ခ်ိန္အတြက္ေက်ာင္းပိတ္ေပးလိုက္ေသာတေန႕။ တကယ္တမ္း
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုအျပီးႏႈတ္ဆက္ရမည္အျဖစ္ကိုရင္ဆိုင္ရေတာ့သည္၌ အျမဲအိမ္သို႕အလ်င္စလိုျပန္တတ္သူ
သဇင္ေ၀အဖို႕ တြယ္တာလြမ္းဆြတ္မႈတို႕ႏွင့္ ေက်ာင္း၀န္းၾကီးအတြင္းတေယာက္ထဲေလွ်ာက္သြားေနမိသည္။
ခ်ိဳျမေသာေရၾကည္ေရစင္ကိုကမ္းလွမ္းခဲ့သည့္ေရခ်ိဳတြင္းကေလးအနား ရစ္၀ဲေနရင္းကုကၠိဳလ္ပင္စုၾကီးမ်ား
ေအာက္ သြားေရာက္မည့္ေျခဦးတည္ခိုက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွသဇင္ေ၀ကဲ့သို႕လြမ္းေနၾကသူမ်ားဟိုတခ်ိဳ႕သည္
တခ်ိဳ႕ေတြ႕ေနရသည္။ ထိုအထဲတြင္အတန္းသားကိုတင္ေအာင္ႏွင့္မ်က္ႏွာစိမ္းေက်ာင္းသား
ႏွစ္ဦးကိုေတြ႕ရာ
"သဇင္ေ၀...နင္အိမ္မျပန္ေသးဘူးလား" ဟု ကိုတင္ေအာင္ကေမးသျဖင့္
"မျပန္ေသးဘူး...ကိုတင္ေအာင္ေကာ"
"ငါလဲမျပန္ေသးဘူး"
ေက်ာင္းမွခ်က္ခ်င္းမျပန္ေသးသူမ်ားတို႕ အခ်င္းခ်င္းအလြမ္းေ၀ဒနာတို႕ကိုမေျပာဘဲနားလည္ၾက၏။
"မျပန္ေသးရင္ေဗဒင္တြက္တတ္တယ္လို႕ မသန္းသန္းျမင့္ကေျပာတယ္။ တြက္ေပးပါလား"
"ေအး...တြက္ေပးမယ္"
အနီးရွိတဲၾကီးေဆာင္အျပင္တြင္စားပြဲစားပြဲတလံုးႏွင္းကုလားထိုင္သံုးလံုးအဆင္သင့္
ေတြ႕သည့္အတြက္၀င္ထိုင္
ကာေဗဒင္တြက္ၾကေတာ့သည္။ တြက္ေနရင္းေနာက္ဆံုးေျပာေသာအခ်က္တစ္ခ်က္တြင္
"နင္ဒီႏွစ္သိပ္ညံ့တာပဲ။ ရွားမီးကိန္းက်တယ္။ ရွားမီးထြန္းရမယ္"
"ရွားမီးထြန္းတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုထြန္းရတာလဲ"
"ငါလဲထြန္းေပးဖို႕အခ်ိန္မရွိဘူး...ကိုယ့္ဘာသာေမးျမန္းျပီးထြန္းေပါ့"
"မထြန္းတတ္ပါဘူးဆိုမွ"
ေျပာ၍မဆံုးခင္ မည္သည့္အခ်ိန္ကတဲၾကီးေဆာင္အ၀င္၀မလွမ္းမကမ္း၌
ေရာက္ေနျပီးထိုင္ေနသည့္ဆရာအား
သတိျပဳမိလိုက္သည္ႏွင့္လန္႕သြားၾကကာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားႏွင့္ေယာက်္ားေလးမ်ားကႏႈတ္မဆက္ဘဲျပန္သြားသည္။ ထိုတျပိဳင္နက္ ထိုင္ေနေသာေနရာမွ
ဆရာသည္သဇင္ေ၀့အား "ေကာင္မေလးေနာ္...ေကာင္ေလးေတြနဲ႕ေရာေရာ၊ေရာေရာလုပ္မေနနဲ႕"
ဟု ဆူသလိုေျပာသျဖင့္ကိုယ္ေလးက်ံဳ႕သြားသလိုျဖစ္၍ဆရာ့အားမရဲတရဲလွမ္းၾကည့္ကာ "ဟုတ္ကဲ့" ဆိုသည့္
အသံပင္လည္ေခ်ာင္းတြင္းေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီးေျခလွမ္းတို႕
ေဖာ့နင္းျပန္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
ဆရာ့အားလွမ္းအၾကည့္ကိုျပန္လည္ပံုရိပ္ထင္သည့္အခါ ဆရာ၏မ်က္၀န္းတို႕ညိႈးေလ်ာ္ေနသည္အားလဲ
တစံုတရမထင္မွတ္မသိတတ္စြာေက်ာခိုင္းထြက္လာခဲ့သည္။ထိုေနာက္ဆံုးေန႕ကို သဇင္ေ၀ရင္တနင့္နင့္
ျပန္လည္တသလြမ္းဆြတ္ေနသည္။
ဘ၀၌ေမတၱာဆိုသည္အား ပိုင္ဆိုင္ရန္စဥ္းစားႏိုင္ခြင့္ရွိခဲ့ေလလွ်င္ ရတုေျမသူေလး၏ဘ၀င္၀ယ္အျမစ္တြယ္
ေနသည့္ မင္းနတ္သွ်င္မွ ရာဇဓာတုတစ္ဦးတည္းအေပၚသာေမတၱာေတာ္ထားခဲ့ေသာ.....
တစ္သက္တြင္တစ္ၾကိမ္သာေပၚေပါက္တတ္မည့္ေမတၱာအမ်ိဳးအစားမွာ ဆရာ့ႏွလံုးသား၌သာရွိႏိုင္ေလမည္
ျဖစ္ေၾကာင္းသိခြင့္ရေလသည့္တိုင္ေအာင္....
ဆရာကဲ့သို႕ၾကည္စင္လင္းလက္လြန္းအလင္းျပၾကယ္တာရာ
တစ္ပြင့္ပမာထက္ပင္လြန္ျမတ္၍ ခူးဆြတ္ပန္ဆင္
ခြင့္မရွိသည့္ "ပန္းျမတ္မဥၥဴ" တပြင့္ျဖစ္ေလေသာ ဆရာ၏ေမတၱာကို သဇင္ေ၀ဆြတ္ခ်ဴပန္ဆင္ရန္၀ံ့စားႏိုင္
လိမ့္မည္မဟုတ္။ သို႕ျဖစ္ရာ အတိတ္ဘ၀သံသရာမွ ဒါနအတူမျပဳခဲ့ဖူးရံုမကဆုေတာင္းဆုယူတို႕လြဲခဲ့ၾကျခင္း
ၾကမၼာအျဖစ္တသက္တာေၾကကြဲေနရပါေလေတာ့မည္။ ။

ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း

Read more...

ပန္းျမတ္မဥၥဴ (၄)

>> Monday, June 29, 2009

ေနာက္စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ျပန္စခ်ိန္သည္ အဌမတန္းျဖစ္သည္ေၾကာင့္ရည္မွန္းခ်က္တို႕ေအာင္ျမင္ဖို႕ ပထမ
ေျခလွမ္းျဖစ္ေန၍ ျမိဳ႕ႏွင့္အနီးအနားရွိအလယ္တန္းေက်ာင္းေအာင္ၾကသူမ်ားေရာက္လာကာ တန္းခြဲမ်ားျပီး
ၾကည္ၾကည္လြင္ႏွင့္ေထြးေထြးေအာင္တို႕
မည္သည့္အတန္းမ်ားသို႕ေရာက္သြားေၾကာင္းပင္ခ်က္ခ်င္းမသိရံုမက

စာသင္ႏွစ္ကုန္ဆံုးခ်ိန္တိုင္ေအာင္အေတြ႕နည္းသြားၾကစဥ္ ဆရာသည္အထက္တန္းေနာက္ဆံုးႏွစ္ ဒႆမတန္း
မ်ား၌တာ၀န္က်ေနေၾကာင္းေလာက္သာသိရကာ
ဆရာ့အေၾကာင္းမ်ားကိုသယ္ေဆာင္လာတတ္သူမ်ားႏွင့္လည္း
ေ၀းလွ်က္သဇင္ေ၀ဆိုသည္မွာ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးတြင္ရွိေနသည္ဟုပင္ေနာက္ထပ္စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္အကုန္အထိ
ဆရာမသိေသးဘဲရွိခဲ့ေသာကဏၰျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။
ရိပ္ကနဲတကၠသီလာမွကံ့ေကာ္ေတာႏွင့္နီးေတာ့မည့္စာသင္ႏွစ္ေရာက္ခဲ့လွ်င္ သိပၸံေက်ာင္းၾကီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမိဳ႕ႏွင့္အနီးတ၀ိုက္သာမက ခရိုင္ျမိဳ႕ေလးမ်ားကတခ်ိဳ႕ပင္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးသို႕စုရုန္းေျပာင္းေရႊ႕လာသူတို႕ပြားမ်ားလာျခင္းေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းမ်ားလဲနည္းကုန္
သေလာက္ မ်က္ႏွာစိမ္းသူငယ္ခ်င္းသစ္မ်ားအားအမ်ားဆံုးျမင္ေနရသည့္ၾကားတြင္ ၾကည္ၾကည္လြင္ႏွင့္တတန္းထဲျဖစ္၍၀မ္းသာရေသာ္လည္း လူခံျဖစ္ေနေၾကာင္းသိသူ၊ သူငယ္ခ်င္းသစ္မ်ားက
၀ိုင္းဖြဲ႕စကားေျပာေနၾကသည္ကိုလွမ္းျမင္ရသလို၊ သဇင္ေ၀ကိုလဲတခ်ိဳ႕ကနာမည္ေမးျပီးမိတ္ဆက္ေနၾကစဥ္
အတန္းပိုင္ဆရာမေဒၚခင္ျမင့္ျမင့္မွသဇင္ေ၀တို႕စာသင္ခန္းရွိရာညႊန္ၾကားရာ၌ "မင္းတို႕ C တန္းအခန္းက အေရွ႕
ဘက္အစြန္ဆံုးအေပၚထပ္အခန္းမွာက်တယ္။ အားလံုးသြားႏွင့္ၾကေတာ့။ တီခ်ယ္ေနာက္ကမၾကာခင္လာခဲ့မယ္"
ဆို၍ၾကိတ္ျပီး၀မ္းသာသြားရင္း အတန္းမွျမစ္ေကြ႕ရႈခင္းအားတိုက္ရိုက္ျမင္ရမည့္အတြက္ "အတန္းေရွ႕ပိုင္းျပဴတင္းေပါက္ေဘးထိုင္ခံုမွာထိုင္မယ္" ဟုဆံုးျဖတ္လိုက္ကာၾကည္ၾကည္လြင္ကိုေခၚရန္လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ သဇင္ေ၀လိုေနရာအတြက္ မစဥ္းစားသလို
သူငယ္ခ်င္းသစ္မ်ားႏွင့္ေအးေအးေဆးေဆးစကားတေျပာေျပာျဖစ္ေနရာ မတတ္သာဘဲအရင္စလိုထြက္လာရ
ေတာ့၏။
ထိုင္ခ်င္ေသာေနရာကိုရေအာင္ထိုင္ျပီးလွ်င္ျပီးျခင္း ျမစ္ေကြ႕ရႈခင္းအလွကိုၾကည့္မိသည္တြင္ အေရွ႕ဘက္ကမ္းပါး၌ ေနေရာင္ႏွင့္ေငြေသာင္ယံတို႕တလက္လက္ျဖစ္ကာ၊ အေနာက္ဘက္ကမ္းပါးမွာေက်ာက္
ေဆာင္မ်ားေနာက္တြင္စိမ္းစိမ္းစိုစိုသစ္ပင္မ်ားအျပင္၊ ျမစ္ျပင္မွာေလွကေလးတခ်ိဳ႕ေလွာ္ခတ္ေန၍ ျမစ္ယံေပၚ၌
ေက်းငွက္သာရကာတို႕ပ်ံသန္းေနၾကသည္တို႕က သာယာၾကည္ႏူးစရာျမင္ရေသာ္လည္း ဤေနရာကိုေရြးခဲ့ရင္း
အေၾကာင္းသည္ သဘာ၀အလွအပမ်ားအား ခံုမင္လွသကဲ့သို႕ အခါအခြင့္သင့္ခ်ိန္ၾကံဳပါက ျမစ္ေကြ႕သို႕ေငးေမာ
ေတြးေတာရင္းေသာကမ်ားကိုလႊတ္ထားလိုသျဖင့္ျဖစ္ပါသည္။
ၾကည္ၾကည္လြင္ကိုေနာက္ဆံုးတန္းတြင္ျမင္၍အလွမ္းေ၀းေနျပီး၊ ထိုႏွစ္မွာသင္ခန္းစာမ်ား၊အိမ္စာမ်ားပိေနသကဲ့သို႕ သူငယ္ခ်င္းသစ္မ်ားႏွင့္လံုးေထြးရစ္ပတ္လ်က္ တေယာက္ႏွင့္
တေယာက္မဆံုျဖစ္လွဘဲရွိေလေသာႏွစ္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
အလွည့္က်အခ်ိန္ဇယားအရ သဇင္ေ၀တို႕အတန္းသို႕ ဆရာေရာက္လာသည့္အခါ ေထြးေထြးေအာင္၊
၀င္း၀င္းလင္း ႏွင့္သီတာထြန္းတို႕အားသတိရလာ၍ ဆရာ့တပည့္ျဖစ္ရျပီကိုေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနရပါ၏။
အတန္းမ်ားအားအသင္းေလးသင္းဖြဲ႕ရမည့္ေန႕၌ သဇင္ေ၀တို႕အတန္းသို႕အသင္းေလးသင္းဖြဲ႕ေပးရန္
တာ၀န္ႏွင့္ဆရာေရာက္လာလ်က္ အတန္းေရွ႕မွရပ္ကာတတန္းလံုးကိုျခံဳၾကည့္ရင္းမွ "ဒီေန႕အတန္းမွာအသင္း
ေလးသင္းဖြဲ႕ရမယ္။ က်န္စစ္သား၊ဘုရင့္ေနာင္၊အေလာင္းဘုရားႏွင့္ ဗႏၶဳလအသင္းဖြဲ႕ျပီးရင္ အသင္းေခါင္းေဆာင္
ေတြလဲေရြးရမယ္ " အတန္းသားမ်ားအားဆရာမွအသင္းေလသင္းဖြဲ႕ရာတြင္
အမည္စာရင္းအားၾကည့္ရင္းဖြဲ႕ေပး
ျပီးေသာအခါ အေတာ္အတန္စိမ္းေနၾကသည္ျဖစ္ေပမယ့္ အဖြဲ႕၀င္ခ်င္းတဦးႏွင့္တဦးအသိအမွတ္ျပဳေခါင္းျငိမ့္ျပ
ၾကျပီးေနာက္ "အသင္းဖြဲ႕ျပီးရင္ အသင္းေခါင္းေဆာင္ေရြးရလိမ့္မယ္။ကိုယ့္အသင္းကဘယ္သူ႕ကိုေခါင္းေဆာင္
တင္မလဲဆိုတာၾကည့္ျပီးစဥ္းစားၾက" ဟုဆရာကဆက္လက္ေျပာေသာအေျခအေန၌ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြလိုခ်ည္းျဖစ္ေန၌ အတန္းသားအားလံုးတေယာက္ကိုတေယာက္ၾကည့္လ်က္အေရြးခက္
ေနျပီး ေခတၱျငိမ္သြားရင္း သြက္လက္သည့္ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕အပိုင္းမွ အခ်င္းခ်င္းေခါင္းေဆာင္ေရြးတင္ၾကျပီး
ေသာ္ သဇင္ေ၀တို႕အေလာင္းဘုရားအသင္းအဖြဲ႕မေရြးရေသးသျဖင့္ ေရြးမည့္ဟန္ျဖင့္အကဲခတ္ေနၾကစဥ္
"အေလာင္းဘုရားအသင္းေခါင္းေဆာင္ကို သဇင္ေ၀့ကိုေရြးလိုက္မယ္" ဟုဆရာကအရင္ဆံုးေျပာလိုက္ေသာ
အခါ အသင္းသားအားလံုးအနည္းငယ္အံ့အားသင့္သလိုျဖစ္သြားျပီး ဆရာေရြးသည့္အတြက္လက္ခံလိုက္ၾကေလ
သည္။
သဇင္မလုပ္ခ်င္ဘူး လို႕ဆရာ့ကိုစိတ္ထဲမွသာေျပာရဲသည္ျဖစ္ကာ ျငိမ္ေနရာမွအသင္းဖြဲ႕ျခင္းကိစၥျပီးဆံုး၍
ဆက္လက္ျပီးအသင္း၀င္၏တာ၀န္တို႕ရွိေၾကာင္းဆရာမွေျပာၾကားရာတြင္ အခ်င္းခ်င္းစည္းလံုးညီညြတ္ေရး၊ တိုး
တက္ဖြဲ႕ျဖိဳးေရးႏွင့္အစည္းအေ၀းျပဳလုပ္ရန္မ်ားျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ဖခင္က်န္းမာေရးညံ့ေသာေၾကာင့္ အိမ္ဒစီးပြားေရးတို႕တႏွစ္ထက္တႏွစ္တရွိန္ထိုးက်ဆင္းလာသည့္အတြက္
ရည္မွန္းခ်က္ေပ်ာက္ဆံုးေနျပီျဖစ္သည့္သဇင္ေ၀အေနႏွင့္ အသင္းအေၾကာင္းသာမကေက်ာင္းစာမ်ားကိုပင္
စိတ္မ၀င္စားဘဲေသာကတို႕၌နစ္မြမ္းေနေၾကာင္းကိုမူ မည္သူ႕အားမွမေျပာႏိုင္ေသာဘ၀ျဖစ္သည္။ အတတ္ႏိုင္
ဆံုးသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတန္းကိစၥတို႕ျဖစ္ေသာေသာက္ေရခပ္၊
သန္႕ရွင္းေရးမ်ားကိုလုိက္ေလ်ာညီေထြလုပ္ေန
ေသာ္လည္း သင္ခန္းစာမ်ားအားမၾကိဳးစားလွဘဲေနသည့္ၾကားတြင္
ဆရာသည္တခါတခါသဇင္ေ၀့ကိုေရြးလ်က္
သင္ျပျပီးသည့္သင္ခန္းစာမ်ားေမးတတ္ေလ့ရွိရာ၌ ေကာင္းစြာမေျဖႏိုင္လွ်င္ေဖးေဖးမမျပဳတတ္ျပဳတတ္သည့္
ပံုရိပ္တို႕ျပတ္ျပတ္ထင္ထင္ျမင္ေယာင္ျပန္ေသာအခါ ရင္ထဲ၌တရႈိက္ရႈိက္ျဖစ္ေနေတာ့၏။
ဆက္ရန္.......

ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း
့္

Read more...

ပန္းျမတ္မဥၥဴ (၃)

>> Saturday, June 27, 2009

အစကသူငယ္ခ်င္းေတြသည္ သဇင္ေ၀ကဆရာ့အေပၚသိလ်က္နဲ႕မသိက်ိဳးကြ်န္ျပဳလ်က္ စိမ္းကားေနသည္ဟုထင္
ျမင္ခဲ့ၾကစရာရွိကာ သူတို႕ခ်စ္ေသာဆရာ၏ႏွလံုးသားကိုစာနာစြာၾကိတ္၍ အၾကင္နာပိုေနခဲ့ၾကေပလိမ့္မည္။
သဇင္ေ၀မွာမူ ဆရာသည္မိမိအေပၚပန္းမ်ိဳးစံုဖူးပြင့္ေ၀ဆာေစရန္ ေရေလာင္းျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေနသည့္ဥယ်ဥ္ထဲက
ပန္းကေလးတစ္ပြင့္အျဖစ္မွလြဲကာ အမွတ္မထင္ရွိေနလိမ့္မည္ဟုသာ မွတ္ထားေနခဲ့မိ၍တၾကိမ္တခါမွထူးျခား
သည္ဟုမထင္မိခဲ့တာအမွန္ျဖစ္ပါေလ၏။
ဤတြင္ ၾကည္ၾကည္လြင္သည္ေ၀းက်န္ခဲ့ေသာႏွစ္တို႕ကိုေမ့ေလ်ာ့၍မျမိဳသိပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သဇင္ေ၀၏ရင္အားျမွား
တစင္းႏွင့္ရုတ္ခ်ည္းပင္ပစ္ခြင္းလိုက္ေလျပီ။
ေလာေလာဆယ္ ၾကည္ၾကည္လြင္အားဆရာႏွင့္ပတ္သက္ျပီးေျပာျပခ်င္သည္တို႕ကိုေျပာျပရန္ အင္အားမရွိေတာ့
ေသာေၾကာင့္ "သဇင္ျပန္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္"
လြင္က "ျပန္ခ်င္ျပန္ေလ..အိမ္အထိလိုက္ပို႕မယ္"ဟုေျပာသျဖင့္
"ရပါတယ္ လြင္ရယ္" ဘာဆက္ေျပာရမည္မသိေတာ့သည္ေၾကာင့္ ၾကည္ၾကည္လြင္ကအိမ္ေရွ႕အထိလိုက္ပို႕၍
ျပန္လာခဲ့၏။
စိတ္ကူးႏွင့္ေပ်ာ္ေမြ႕ျခင္း၊ လြမ္းဆြတ္ျဖင္းတို႕၌ထံုရစ္ေနတတ္သူ သဇင္ေ၀အဖို႕ အရင့္အရင္အခါသမယတို႕၌
ဆရာမသိဘဲဆရာ့အေၾကာင္းမ်ားကိုသိေနခဲ့ဖူးျပီး၊ သဇင္ေ၀့အေၾကာင္းမ်ားကိုဆရာမသိခဲ့ဘဲေလာကတရားတို႕
အားေပြ႕ပိုက္ထားျခင္းေၾကာင့္ မျမင္ရေသာတံတိုင္းမ်ားျခားနားေနရလွ်က္ကိုယ္ပိုင္အေမးပုစာၦတို႕
ထုတ္ႏိုင္ခြင့္ကိုစြန္႕လႊတ္သြားခဲ့သူဆရာ၏စြမ္းပကားမ်ားေၾကာင့္ တနင့္တပိုးခံစားရျခင္းျဖစ္ပါေတာ့သည္။
တာ၀န္က်ရာသို႕ျပန္ေ၇ာက္သည့္အခါ ေတာင္ေလးလံုးတြင္ညေနခင္းႏွင္းမ်ားေ၀ဆာေနပံုမွာ သဇင္ေ၀တို႕
ေက်ာင္းအသြားေဆာင္းမနက္ ရံဖန္ရံခါျမရည္နႏၵာေဘးလမ္းကေလးတေလွ်ာက္
စမ္းတ၀ါး၀ါးသြားခဲ့ရဖူးသည္
ႏွင့္တူလွေနေသာေၾကာင့္ ေစတသိတ္တို႕မွေက်ာင္းေတာ္ၾကီးသို႕ျပန္သြားေနမိေတာ့သည္၌......

ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးခ်ိန္နီးေနသည့္အတြက္ ေက်ာင္းေျမာက္ဘက္အားမ်က္ႏွာမူရာ
သတၱမတန္းခြဲခန္းမတြင္ သဇင္ေ၀တို႕စုရုန္းျပီးထိုင္ေနၾကရခ်ိန္မွာပဲ၊ အတန္းေရွ႕တည့္တည့္မွညာဘက္
ဆယ္ကိုက္ေလာက္ကိုလွမ္းၾကည့္ပါကျမင္ေနရရာ၊ အတန္းတူက်သူ႕နံေဘး၌ထိုင္ေနသည့္ ေထြးေထြးေအာင္က
"သဇင္ေရ အခုဂိတ္၀က၀င္လာတဲ့ဆရာအသစ္ကိုၾကည့္လိုက္စမ္းပါ"
ဆိုသျဖင့္ၾကည့္လိုက္မိရာ၀ယ္ ခဲသားေရာင္တိုက္ပံုအားျဖဴေဖြးေသာလည္ကတံုးရွပ္အ
ကၤ်ီအေပၚထပ္၀တ္ထားျပီး အသားျဖဴ၀င္းကာအရပ္ရွည္
ရွည္ႏွာတံျမင့္လွ်က္အာရိယန္ႏြယ္ဆန္သလိုမဲနက္ေကာ့ညြတ္တဲ့
မ်က္ေတာင္မ်ား၀န္းရံေနသည့္မ်က္၀န္းလွလွ
မ်ားနဲ႕ဆရာ့အသြင္မွာအေ၀းကပင္ျဖစ္ေသာ္လည္းအထင္းသားျမင္ေနရစဥ္၊ တျပိဳင္ထဲလိုမိန္းခေလးတခ်ိဳ႕လဲအၾကည့္ေရာက္ေနၾကသည္ျဖစ္ျပီး ဖူးငံုသစ္စလြင့္ဖက္ညွာ၀င့္လႊာစိမ္းတထပ္ကိုခြာလွစ္လို႕ ေလာကကိုေခ်ာင္းၾကည့္စျပဳေနျပီျဖစ္ေသာ ပန္းကေလးတို႕မွာ ဟိုသည္ယိမ္းႏြဲ႕တသြဲ႕သြဲ႕မခိုင့္တယိုင္စကားသီဖြဲ႕ျမိဳင္ၾကပံုကား "ပဲခူးကေျပာင္းလာတဲ့
ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဆိုတာအဲဒီဆရာပဲ။ မိုင္ဒါကြင္းေရွ႕ကအစိုးရတိုက္ခန္းမွာတစ္ေယာက္ထဲေနတယ္တဲ့...
ဘီအက္စ္စီဘြဲ႕ရျပီးလို႕အထက္တန္းျပဆရာအလုပ္၀င္ရတယ္တဲ့" ေက်ာင္းတက္ျပီျဖစ္သျဖင့္ေရွ႕ဆက္ေျပာမည့္
စကားတို႕ရပ္သြားၾက၏။
ေက်ာင္း၀န္းၾကီးထဲကကုကၠိဳရြက္စိမ္းမ်ားၾကားမွသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ရနံ႕ေလးမ်ားနဲ႕
ပန္းႏုေရာင္ကုကၠိဳပြင့္ေလးမ်ားထြက္
လာၾကျပီးစာသင္ခ်ိန္ခဏအနားယူခိုက္ ပင္စည္ၾကီးမ်ားေဘးအရိပ္ေအာက္ကိုစုရုန္းနားခိုလာသမွ်ငယ္ႏုသူေလး
မ်ားရဲ႕ရယ္သံလြင္လြင္ေလးမ်ားကိုနားစြင့္ငံု႕ၾကည့္ေနခ်ိန္ေရာက္လာလွ်င္၊ ေျမာက္ဘက္ဆံုးေက်ာင္းေဆာင္ၾကီး
ရဲ႕အထက္တန္းစာသင္ခန္းေတြထဲ တတန္း၀င္တတန္းထြက္သင္ခန္းစာပို႕ခ်ေနသူဆရာ့ကို ေရွ႕တည့္တည့္
အတန္းေတြထဲ၀င္ရင္ျမင္ေနရတတ္ေလ့ရွိၾကေတာ့လဲ ဆရာ့အေၾကာင္းမ်ားကိုသိခ်င္လာသူေတြအေနနဲ႕စံုစမ္း
ၾက၍ေသာၾကာေန႕ႏွင့္အနီးဆံုးေမြးဖြားလာသည့္ေထြးေထြးေအာင္ပင္ ဆင္အိပ္ရာဆိတ္ႏႈိးအစပ်ိဳးကာ
"သဇင္၊ ဟိုဘက္ေဆာင္အလယ္ေလွခါးအေရွ႕ဘက္ေဘး ကိုးတန္း(D)ထဲသြားေနတဲ့မမတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ပါ
ဦး" ဟုေျပာလာသျဖင့္ ေရွ႕တည့္တည့္လဲျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ မ်က္လံုး၀ိုင္း၍ႏွာတံမေပၚ
လြင္လွေသာ္လည္း အသားျဖဴကာအရပ္ျမင့္ျပီးက်စ္လစ္သြယ္လ်အခ်ိဳးက်မႈရွိသည့္တိုင္ေအာင္
သဇင္ေ၀့ထံမွမည္သည့္စကားမွ်ထြက္မလာေသာ္လည္းတျခားသူငယ္ခ်င္းေတြက
အတုိင္းသားၾကားလိုက္၍ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾက၏။ "အဲဒီမမက ဆရာဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကိုၾကိဳက္ေနလို႕တဲ့"
"ေထြးေထြးေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲ"
"ေထြးအစ္မ ေအးေအးေအာင္ကကိုးတန္း(D)မွာရွိလို႕သိတာျဖစ္မယ္"
"ဟုတ္တယ္...မမကိုေမးလို႕သိရတာေတြၾကားရင္အံ့ၾသသြားၾကမယ္"
တေယာက္တစ္ေပါက္ျဖစ္လာရင္း
"ေျပာျပစမ္းပါ ေထြးေထြးရဲ႕...ဘယ္လိုတဲ့လဲ"
"ဘယ္သူမွေလွ်ာက္မေျပာၾကနဲ႕ေနာ္"
"ေအးပါ...မေျပာပါဘူး...စိတ္ခ်ပါ"
" အဲဒီမမကေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုရင္ စားေမဖို႕ဆိုျပီးဆရာ့ဆီအျမဲသြားတယ္တဲ့"
"ဆရာက စာျပေပးတယ္တဲ့လား"
"အတင္းသြားေနလို႕ ဆရာကလဲတပည့္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာနဲ႕စာျပေပးပါတယ္တဲ့"
"သူ႕အိမ္ကေက်ာင္းပိတ္တိုင္းသြားေနတာ မဆူဘူးလား"
"အဲဒီမမက အဖြားနဲ႕ႏွစ္ေယာက္ထဲေနလို႕အဖြားကအိုလွေနေတာ့ ေျပာသမွ်ေခါင္းျငိမ့္ေနတာဘဲလို႕ၾကားတယ္"
"အဲဒီမမနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ"
"ေမသက္ႏိုင္ တဲ့"
"နာမည္ေလးကေကာင္းတယ္ေနာ္ "
"ေဟ့....ဆရာဦးစိုးျမင့္လာေနျပီ" သခၤ်ာသင္ခ်ိန္ျဖစ္ရာျငိမ္သက္သြားၾကသည္။
ကုကၠိဳပြင့္ေလးမ်ားပင္ယံျမင့္ကခုန္ဆင္းလို႕ပန္းႏုေရာင္ကမၺလာခင္းေပးခ်ိန္သို႕
ေရာက္လာလွ်င္ ဆက္လက္
ပ်ံ႕လြင့္လာေသာဆရာ့သတင္းတို႕သည္ "မမေမသက္ႏိုင္အလာမ်ားလြန္းလို႕ ဆရာကခဏခဏမလာဘို႕ေျပာ
တယ္တဲ့"
"အဲဒီမမအိမ္ကဆရာ့အိမ္နဲ႕နီးလို႕လားဟင္"
"ျမိဳ႕ၾကီးမွာေနေတာ့ သိပ္မေ၀းဘူး" အေတြးက်ယ္သူ၀င္း၀င္းလင္းဆိုသည့္သူငယ္ခ်င္းမွ "ဆရာေနတဲ့တိုက္ခန္း
မွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနမွာဘဲေနာ္"
ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သီတာထြန္းက၀င္ျပီး "နင္ကလဲ...ဆရာကခဏခဏမလာဘို႕ေျပာ
တယ္ဆိုထဲက တပည့္တေယာက္ထပ္မပိုလို႕ဘဲေပါ့"
ၾကားရသည္ႏွင့္အညီ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေမသက္ႏိုင္ငိုေသာ္လည္း "အိမ္မွာစာျပမေပးဘူး" ဆိုေသာ
တင္းၾကပ္စြာတားျမစ္ျခင္းကိုသိရသည့္အျပင္ မည္သူတစံုတဦးႏွင့္မွ ေမတၱာေရးရာတြင္မပတ္သက္ဘဲ
ေနေၾကာင္းသိရေသးသည္ေၾကာင့္ သိကၡာဆိုသည္၌တန္ဘိုးထားတတ္ အလင္းျပာၾကယ္တာရာမ်ားထဲမွ ၾကည္
စင္လင္းလက္လြန္ေသာ ၾကယ္တစ္ပြင့္အျဖစ္ေလးစားျမတ္ႏိုးခဲ့ျပီး ေက်ာက္ထက္အကၡရာတင္သည့္အလား
ရင္ထဲတြင္စြဲမွတ္ထားခဲ့ပါ၏။
ဆက္ရန္...
့္
ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း

Read more...

ပန္းျမတ္မဥၥဴ (၂)

>> Friday, June 26, 2009

သတိရျခင္းဟူေသာေ၀ါဟာရေနာက္ကြယ္တြင္ လြမ္းႏုႏုတို႕ပုန္းလွ်ိဳးပုန္းကြယ္ရွိေနတတ္ေသာသေဘာေၾကာင့္
ေတြ႕ၾကံဳဆံုကြဲျဖစ္ျမဲဓမၼတာဟု ႏွလံုးသြင္းလွ်က္ေမ့ထားရျပန္ေလ၏။
ငယ္ကြ်မ္းေဆြမ်ားတြင္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးသို႕ေရာက္စအခ်ိန္၊ပကတိခေလးငယ္မ်ားအျဖစ္မွ ၾကီးျပင္းသည့္အထိ
အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းတို႕တြင္ ေထြးေထြးေအာင္မွာသဇင္ေ၀ေနထိုင္ရာ၏အေနာက္ဘက္ရပ္ကြက္၌ေနျပီး ဇာတိတြင္ပင္အျမတ္ခြန္ရံုး၌ အလုပ္၀င္သျဖင့္တခါတရံေတြ႕ႏိုင္ေသးေလသည္။
ၾကည္ၾကည္လြင္ကမူ ေထြးေထြးေအာင္ရွိသည့္ဘက္ႏွင့္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သည့္အေရွ႕ဘက္ရပ္ကြက္၌ေန၍ သူနာျပဳဆရာမသင္တန္းသံုးႏွစ္တက္ျပီးေနာက္ေမာ္လျမိဳင္တြင္တာ၀န္က်ေနေသာေၾကာင့္ တခါတရံျပန္လာမွသာဆံုျဖစ္ရေတာ့သည္။
ႏွစ္ဦးလံုးဇာတိျမိဳ႕ႏွင့္ေ၀းကြာၾကေသာအခါ ၾကည္ၾကည္လြင္ကိုမေတြ႕ရသည္မွာၾကာေပျပီ။ မေတြ႕ရသည့္ႏွစ္ထက္ႏွစ္တို႕ရွည္လ်ားလွသည္ဟုေအာက္ေမ့ေနစဥ္ ၾကည္ၾကည္လြင္ကမိသားစုထံဒီဇင္ဘာလဒုတိယပတ္၌ ျပန္လာမည္ျဖစ္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္ သဇင္ေ၀့ကိုလည္းေတြ႕ခ်င္ေၾကာင္းသိရသျဖင့္ ထိုရက္မ်ားကိုေရြး၍ ခြင့္ျဖင့္ျပန္လာခဲ့သည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္အေအးဆံုးအရိပ္အျဖစ္ ခ်မ္းေျမ႕မႈမ်ားႏွင့္နားေနလိုက္ျပီး၊ ၾကည္ၾကည္လြင္ေရာက္မည္ျဖစ္ေသာရက္ကိုသိထားေသာေၾကာင့္သြားရာ၊ အိမ္ေပၚမွအျမန္ဆင္းလာကာ လက္ဆြဲၾကိဳ၍ ေလွကားေပၚတက္ရင္း " သဇင္ ဘယ္တုန္းကေရာက္လဲ" ၊ " တျမန္ေန႕က လြင္" ၊ " လြင္ေတာ့ ညကေရာက္တယ္ "
အိမ္ေပၚေရာက္လွ်င္ လြင္က "ထုိင္ဦးေနာ္ ၊မစားရတာၾကာတဲ့ လြင္တို႕ျမိဳ႕ကမံု႕ဟင္းခါးခ်က္ထားတယ္ ဟင္းရည္သြားေႏႊးလိုက္ဦးမယ္ " လြင္ကေျပာေျပာဆိုဆိုမီးဖိုခန္းဘက္ထြက္သြားစဥ္ ေနာက္မွလိုက္သြားလွ်က္ " လြင္ကလဲ သဇင္တေယာက္ထဲထိုင္ေစာင့္မေနခ်င္ပါဘူး ၊ ပဲသီးတို႕ဘာတို႕လွီးစရာရွိ၇င္ကူေပးမယ္"
"ဟင္းရည္ေႏႊးရံုပဲက်န္ပါေတာ့တယ္ သဇင္ရဲ႕၊ျပီးရင္စားရံုဘဲ"
ကူစရာမလိုေတာ့သည့္အတိုင္း စားပြဲေပၚမွာ လွီးျပီးသားပဲေတာင့္ရွည္သီးတစ္ပန္းကန္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတစ္ကန္းကန္၊နံနံပင္၊ၾကက္သြန္ျဖဴဆီခ်က္၊သံပုရာသီး၊ဆန္ေလွာ္မႈန္႕ႏွင့္ ငရုပ္သီးမႈန္႕တို႕အျပည့္အစံုရွိေနေလသည္။
သဇင္က " ေဒၚေလးတို႕ေတာ့ဥပုသ္ေန႕မဟုတ္လို႕ေစ်းထြက္ေနၾကမွာေပါ့ေနာ္ "
" ဟုတ္တယ္၊ ညေနမွလူစံုမယ္ေလ"
" အင္း...အခုခ်ိန္ကေတာ့ လြင္နဲ႕ႏွစ္ေယာက္ထဲကေကာင္းပါတယ္။ သဇင္လဲေတာင္ေလးလံုးကိုျပန္ရင္ ေဒၚေလးတို႕ဆိုင္က ဂ်င္းလၻက္ ပဲေလွာ္ေတြကို လက္ေဆာင္ေပးဖို႕အျမဲသြား၀ယ္ေနေတာ့ ေဒၚေလးနဲ႕ကအျမဲေတြ႕ေနပါတယ္"
" အဲဒါေတြကတန္ဖိုးမၾကီးေပမယ့္ ေပးရတာမ်က္ႏွာပန္းလွတယ္ေနာ္"
" ဟုတ္တယ္လြင္ရဲ႕၊ လက္ေဆာင္ရတဲ့သူတိုင္းေနာက္လဲေပးပါဦးတဲ့ေလ။ အားမနာၾကဘူး " ဟု သဇင္ေ၀ကဌာနကလူေတြကို ေနာက္ကြယ္၌အရႊန္းေဖာက္ရာ ၾကည္ၾကည္လြင္ကတခိခိရယ္ျပီး
" လြင္လဲ ေမာ္လျမိဳင္ျပန္တိုင္း အဲဒါေတြဘဲယူသြားတာ၊ ေရႊခ်ဥ္ေပါင္တုံးကာမွလို႕မေျပာၾကတဲ့အျပင္ အဲဒါေတြပဲမွာေနၾကတာေလ။ ဒီတနယ္လံုးအလွဴအတြက္ကအစ လာလာ၀ယ္ေနၾကေတာ့ ဆိုင္ကလက္မလယ္ဘူး။ အဓိကကေတာ့ ပဲေလွာ္ထုပ္ေတြေရာင္းအရဆံုးပဲ"
"ေရာင္းေကာင္းတာမေျပာနဲ႕ေလ ပဲေလွာ္က၀ါးလိုက္ရင္ရြရြမြမြေလး လြင္ရဲ႕"
ဟင္းရည္မ်ားပြက္လာျပီျဖစ္ရာ မုန္႕ဟင္းခါးစားရန္စိတ္ေရာက္သြားၾကလ်ွက္
"ဟင္းရည္ပူတုန္းစားေနာ္သဇင္၊ လြင္လဲမစားရတာၾကာျပီ"
"သဇင္ေတာ့ႏွစ္တိုင္းအ၀စားရေပမယ့္အခုလဲအ၀စားရလိမ့္မယ္"
"ဒါဆိုအားမနာနဲ႕ အားရပါးရစားေနာ္ သဇင္"
ႏွစ္ေယာက္သားေပ်ာ္ေနၾကျပီးရႊတ္ေနာက္ေနၾကရာ၊ၾကည္ၾကည္လြင္ကမုန္႕ပြဲျပင္၍လွမ္းေပးရာမွ "ဟုတ္ပါရဲ႕၊လြင္တို႕ျမိဳ႕ကမုန္႕ဟင္းခါးမ်ိဳးကတျခားဘယ္ျမိဳ႕မွာမွမရဘူးေနာ္"
"ဟုတ္ပါရဲ႕လြင္ရယ္၊ေတာင္ငူဘက္ေရာက္ဖူးတဲ့လူေတြက ဒီျမိဳ႕မုန္႕ဟင္းခါးဟင္းရည္နဲ႕ဆန္ေလွာ္မႈန္႕ကိုအထူးအဆန္းျဖစ္ျပီး စားလို႕ေကာင္းလြန္းလို႕တဲ့"
"အင္းဟုတ္တယ္၊ မုန္႕ဟင္းခါးဟင္းရည္ကငါးအသားေတြခ်ည္းနဲ႕ခ်က္ထားျပီး၊ဟင္းရည္ထဲကိုိပဲမႈန္႕တို႕ ဆန္မႈန္႕တို႕လံုး၀မထည့္ဘဲ၊ မုန္႕ပြဲျပင္ျပီးမွဆန္ေလွာ္မႈန္႕သက္သက္ထည့္စားရတာတမ်ိဳးေကာင္းေနလို႕တဲ့ ။ ေနာက္ျပီး ဆန္ေလွာ္မႈန္႕ကလဲဆန္နဲ႕ေပါက္ေပါက္ပြင့္ေလွာ္ထားတာျဖစ္ေတာ့ေဖြးရြျပီးေမႊးေနတာပဲေလ။ တျခားျမိဳ႕ေတြမွာအဲဒီဆန္ေလွာ္မႈန္႕မရလို႕ခ်က္မစားႏိုင္ဘူးေနာ္"
"ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ဆန္ေလွာ္မႈန္႕ကအဓိကျဖစ္ေနတယ္"
ႏွစ္ေယာက္သားစား၍အေတာ္၀လာသလိုျဖစ္လွ်င္ ၾကည္ၾကည္လြင္သည္ သဇင္ေ၀့ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း "သဇင္လဲအသားေတြျဖဴျပီး၀လာေတာ့ ပိုလွလာတယ္"
"မုန္႕ဟင္းခါးထပ္စားေနာ္ အားမနာနဲ႕...ဟိ..ဟိ..."
"ေျမွာက္ေျပာတမဟုတ္ပါဘူး။ အရင္ကထဲကေမေမကဆို သဇင့္ကလွလဲလွ ခ်စ္စရာလဲေကာင္းတယ္လို႕ ခဏခဏေျပာေနသားပဲ"
လြင္ရဲ႕မိခင္သည္အလွအပအလြန္ၾကိဳက္၍ပြင့္လင္းလွစြာေျပာတတ္ေလ့ရွိသျဖင့္ေစာဒကမတက္ေတာ့ဘဲ "လြင္လဲလွပါတယ္၊ ေဒၚေလးကကိုယ့္သမီးမို႕မေျပာတာေနမွာပါ"
ၾကည္ၾကည္လြင္လွသည္မွာအမွန္ျဖစ္သလို၊ မိန္းမပ်ိဳေလးတိုင္း ႏွင္းဆီ စံပါယ္ ခ်ယ္ရီ ခြာညိဳႏွင့္ခေရ ပန္းအလွတို႕လုိပင္ အလွတမ်ိဳးစီပိုင္ဆိုင္ေနၾကရာ၀ယ္ တန္ခ်ဴရွင္သည္မည္သည့္ပန္းအား ခူးဆြတ္လိုသည္ကသာပဓာနက်ပါသည္။
"ကဲ...ဒီလိုဆို ေက်နပ္ျပီထားပါေတာ့သဇင္ရယ္...ဒါနဲ႕..ေတာင္ေလးလံုးဆိုတာဘယ္နားမွာလဲ။ လြင္ေတာ့တခါမွမၾကားဖူးပါဘူး "
"ေတာင္ေလးလံုးဆိုတာ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ကေနအေတာ္ေ၀းေ၀းထပ္သြားရေသးတယ္"
"ေတာ္ေတာ္ေ၀းတယ္ေနာ္...ေမာ္လျမိဳင္ကမွနီးေသးတယ္ကြယ္"
"ဟုတ္တယ္...ေ၀းလဲေ၀း မိုးတြင္းဆိုရင္မိုးေစြတတ္တဲ့အခါေတြမွာခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ေကြးရင္းလြမ္းလြမ္းနဲ႕ေတြးျပီး အိပ္ေနရေတာ့တယ္"
သဇင္ေ၀့အေျပာတြင္ ၾကည္ၾကည္လြင္ကခပ္ေတြေတြစဥ္းစားေနရင္းငိုင္သြားရာမွ ရုတ္တရက္ "သဇင္၊ ဆရာဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကိုသတိရေသးရဲ႕လား" ဆိုသည့္အေမး၌ ေမးရိုးေမးစဥ္နဲ႕မတူဘဲ အမည္နာမႏွင့္တကြကြက္၍အထူးျပဳေမးပံုအားလွစ္ခနဲသံသယ၀င္ေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္ဟုထင္စရာအေၾကာင္းမရွိသည္ေၾကာင့္ အမွန္အတိုင္းပင္ "သတိရတယ္ေလ။ ဆရာဆရာမေတြအကုန္လံုးကိုသတိရတာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲလြင္"
ၾကည္ၾကည္လြင္ကသဇင္ေ၀၏အေျဖနဲ႕အေမးကိုသေဘာမက်ပံုမ်ိဳးႏွင့္ေခါင္းယမ္းေနရာမွ "မဟုတ္ဘူးေလ။ဆရာက သဇင့္ကိုသိပ္ခ်စ္တာ"ထိုစကားမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ
"ဆရာကသဇင့္ကိုခ်စ္ေနတဲ့ဆရာမဟုတ္လား" ဆိုလွ်င္ပင္ လံုး၀မထင္မွတ္မရိပ္မိခဲ့သူ သဇင္ေ၀တုန္လႈပ္သြားလိမ့္ဦးမည္ျဖစ္ေသး၍ ပိုေလးနက္စြာဆရာ၏ေမတၱာသေကၤတတို႕မ်ားျပားေၾကာင္းျဖစ္ေသာ 'သိပ္' ဟူသည့္စကားတလံုးအတြက္ သဇင္ေ၀တုန္လႈပ္သြားရံုမကေခ်ာက္ျခားသြားျပီး ဦးေႏွာက္တြင္းေသြးမ်ားတဒိန္းဒိန္းတိုး၀င္လာကာ ရင္၀ယ္ငလ်င္လႈိုင္းတံပိုးမ်ားအျပင္းအထန္လႈပ္သြားသည့္အလား မူးေ၀သြားရေလသည္ကိုထိန္းလွ်က္၊ နားနဲ႕ဆတ္ဆတ္ၾကားရပါလွ်က္မယံုရဲသျဖင့္ "ဆရာက သဇင့္ကိုသိပ္ခ်စ္တာ..ဟုတ္လား...လြင္" ဟုဆိုကာအေယာင္ေယာင္အမွားမွားျပန္ေမးေနမိျခင္းအား ၾကည္ၾကည္လြင္ပင္တအံ့တၾသျဖစ္သြားသလို
"ဟုတ္တယ္ေလ...သဇင္မသိဘူးလား"
"ဟင့္အင္း...သဇင္မသိဘူး"
တဖန္ ၾကည္ၾကည္လြင္မွာလဲ မယံုႏိုင္ပံုနဲ႕ "မသိဘူး ! ဟုတ္လား...သဇင္" ဟုထပ္ျပီးျပန္ေမးေနသည္၌ လႈိုက္တက္တစ္ဆို႕လာေသာေ၀ဒနာမ်ား အခံရသက္သာခ်င္သည့္အတြက္ ၾကည္ၾကည္လြင္တစ္ဦးထဲအျမင္သာျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ေတြး၍
"သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ သိၾကသလား"
"သိတယ္ေလ...သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္သိတယ္" ၾကည္ၾကည္လြင့္စကားမ်ားတြင္ 'ဟုတ္တယ္ေလ' 'သိတယ္ေလ' ဆိုေသာရင္ေမာကာဆြဲဆြဲငင္ငင္ေျပာေနသည့္အခါ မယံုႏိုင္ျခင္းဟူသမွ်တို႕အား အခိုင္အမာေခ်ဖ်က္လိုက္သည္ျဖစ္သျဖင့္ တနင့္တပိုးခံစားသြားရျခင္းေၾကာင့္ မ်က္ႏွာျဖဴေရာ္လာကာ ကုလားထိုင္ကိုေခြမွီေနေသာပံု ျမင္ရမွၾကည္ၾကည္လြင္မွာ သေဘာေပါက္သြားသကဲ့သို႕ ေခါင္းညိမ့္လိုက္ေခါင္းခါလိုက္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။

ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း



Read more...

  © Blogger templates Shiny by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP